Ne zaman yorulduğunuzu hissedersiniz?
Bir düşünün, genelde cevapları şu an tahmin edebiliyorum.. spor yaparken, çalışırken gibi lakin ben bunlardan bahsetmiyorum.
Ben hayattan yoruldum, yaşadığım kaostan yoruldum. Sakin olarak görseniz de içimde deli bir yorgunluk var. Bu asla işten veyahut arkadaşlardan değil. Kendimden yorgunum. Kendimden yoruldum. Bir insan düşünün kendinden yorulur mu sizce ? Her an düşünür mü? Her an sadece bir anıya gidebilir mi ? Onca ay, yıl geçti lakin şunu fark ettim zaman geçiyor ama bazen katılıyorum çoğu zaman o ay, o yıl o saatlerdeyim. Ve bunu yaşamaktan cok yoruldum.
Çoğu şeyi anlatırım lakin içimde hep çoğu şeyi de bırakırım, bazı arkadaşlarıma çoğu şeyi anlatırım hatta en yakınıma Her şeyi anlatırım ama o bile "senin bildiklerini ben hala bilmiyorum" diyisinde anladim. Aslında içimden geçen bir kisimlari anlatıyorum. Asla içimden geçen hiçbir şeyi anlatamıyorum. Bildiklerimi, gördüklerimi kimse ile paylaşamıyorum ve inanın çok yoruldum.
Kimse yok mu gerçekten? Ondan başka benim nasıl olduğumu anlayacak bir insan yok mu gerçekten? Gözlerime bakıp neye sinirli neye kızgın neye sevindiğimi.. Bir insan olmak bu kadar zor olmamalı.
Sadece mutlu olmak istiyorum. Gülmek istiyorum gerçekten gülmek! Mutlu olmak istiyorum.
Çoğu şeyden önce saygıyı da hak ediyorum.
O kadar yorulduğumu hissedip çaresiz yazmışım ki gerçekten vücudum her gün bir uyuşuyor.. Ve ben bunu yaşamaktan cok yoruldum. Şu ana kadar herkese iyi olmaya çalıştım lakin bundan sonra benden ne görürseniz sizin yansimaniz olarak göreceksiniz.
Çünkü her şey sizin yüzünden!
Zaman hiçbir şeyin ilacı değil maalesef. Yaşadığımız acı ile zaman geçtikçe yaşamayı öğreniyoruz galiba. Ben daha önce çok büyük acılar yaşadım ve bir şekilde ayağa kalktım fakat son iki hafta yaşadıklarım sanki bir daha sen kalkamazsin senin için bazı şeyler bitti diye dusundürüyor. Hiçbir seydenn keyif alamiyorsun ya da isteyerek yapamıyorsun çünkü çok isteyerek yaptıkların şeylerin sonucu hüsran oldu.Hayal kırıklığı yaşattı diyemem direkt hayallerimi öldürdü diye hissediyorum hatta hayal edebilme gücümü isteğimi öldürdu aldı benden. Bir daha hiçbir şeye dair bir şeyler hisedemem korkusu ile başbaşa bıraktı. Fakat bir yanım da bunlar bitecek bunlar sonsuz acılar değil elbet geçecek dedirtiyor o ufacık belki de bu durumu düşündüğüm sürenin binde biri bile değildir ama o kırinti bile arada bir nefes aldırıyor. O yüzden her şey gibi bunlar da geçecek diye biliyorum. Neler geçmedi ki? Bunları dedikten sonra yine aynı dusuncelere daliyirum ama yapacak bir şey yok bu durumla yaşamayı ogrenecez çünkü biz insanız ve bir çok şey öğreniyoruz hayattan ya da etrafımızda hatta bir molekulden bile...
YanıtlaSil