Bir yazıya başlarken çok düşünürüm. Acaba yazdıklarım doğruyu gösteriyor çünkü yanlışı gösteriyorsa bu benim için bir hata oluyor. Birçok hata yaşadım. Bu hataları yaşarken kendi başıma yollarda kaldığımı biliyorum. Tek, sessiz ve sakin bir yerlerde eve nasıl gideceğimi de düşündüğüm anlar da oldu. Sırf bir planın bozulması beni sessiz ve ıssız bir yere düşürdü. Sırf bir aptallık uğruna başıma bir şey gelseydi. Yolda tek başına geziyor diye tecavüze uğrayıp öldürülseydim arkamdan o saate ne işi varmış derlerdi. Ama kendi başıma karanlıkta güçlü yürümeyi öğrendim. Aslında öğrenmiş gibi yaptım hicbir şeyi öğrenmedim. Göstermelik güç olarak kullandım. Ama bu beni, o gün kurtardı. Bu konuda evet güçlü çıktım ama bazı konular oldu ki ne güçlüsü en eziği bile oldum. Dış görünüş olarak Nasıl gözüküyorum bilmiyorum. (bu konu hakkında bilgi verirseniz sevinirim) Genelde içimle dışımı bir tutarım. Herkese karşı eşit davranamaya özen gösteririm. Evet bunları yapmaya özen gösteririm ama becerebiliyor muyum bunu bilmiyorum.
Bu yazılarım arasında 24 saatlik bir geçiş oldu.
Kimleri hayatımda istediğimi, kimleri hayatımdan çıkaracağımı çok düşündüm. Aslında niyetim bu değildi. Çok zor olmasa da kendi içimde bir geçiş dönemi yaşadım. Yalnızlık dönemi. Kimin hayatımda olup olmadığını. Bana karşı herkese aynı mi yoka daha fazla mi değer verdiklerini ölçtüm. Bu sadece 1 gün içerisinde belli oldu. Bana söz verip başkasıyla yapanlar dahi oldu. Size aslında çok teşekkür etmeliyim. Bu dönemde kim yanımda değil görmek güzel oldu.
Hiçbir zaman kimseyi kırmak istemedim. Çok güzel morallerini yerine getirmeye çalıştım. Insanlara gaz verdim hayatlarına sarılmalarını istedim. Çünkü siz oraya gelmişseniz, bir çaba sarf etmişseniz orası sizin hakkınızdır. Kimseye yedirmeyin. Ben bunu böyle öğrendim. Boule öğretirim. Insanlar genelde moralleri kötü olduğunda bana gelirler dert dinlerim, gazı veririm giderler. Ama benim bir konum açılsa yok olurlar. Çünkü onlar için hep hayatlarının bir çöp parçası gibi olurum. Lazımsam varım değilsem yokum. Hep böyleydim. Hiç kimse inkar etmesin. Hep siz istediğiniz an hayatınızda oldum. Hiçbiriniz beni anlamadınız. Dinlemediniz. Çünkü ben hiç yoktum.
.
.
Gelelim başka bir meseleye.
Hicbir zaman hayatıma sağlam birini koymadım. Ta ki saçma sapan bir uygulamada biriyle tanışana denk. Kimseyle çok uzun süre konuşmaz, buluşmazdım. Ama onunla çok başka hissetmiştim. Belki de ilk kez birine bu duyguyla yaklaştım o yüzden bilemiyorum. Ama ona karşı bakışlarım bile değişikti bunu hissedebiliyordum. Ilişki istemez, ilişki konusuna gelince de beni oyle bir kırardı ki size anlatamam. Ama hayatımda şu an bile olsa cok isterim. Kendimi değersiz hissettirmesine rağmen çok isterim. (Bu yazıyı okumayacak olduğu için içimi burada yazarak rahatlatıyorum.) 3 gün oldu konuşmayı keseli bir anda konuşmayı hatta 3 dakikada beni istemediğini belli etti. Ama ben ona çok değer veriyordum nedenini bile anlamadım. Bana neden olarak "Sen benimle nasıl konuşacağını bilmiyorsun" dedi. Ben bu cümleyi duyunca şok oldum haliyle. Insanları kırmadan, incitmeden konuşuyordum. Ama çok düşündüğüm için kırmış olabilirim. Binlerce kez özür de dileyebilirim. Hayatımda olsa yeter. Kimseyi kolay silip atamam hayatımdan. Çok sıkar, istemedigim şeyleri göz önüne koyarsanız o an en kolay anim olur birini silmem için:)
Cümlelerim genellikle devrik olur. Cümleleri toplayamam. Nedeni ise bu yazıların arasında 1 2 gün olması. Umarim derdimi yazarak anlatmışımdır. Beni okuduğunuz için teşekkür ederim.
Yorumlar
Yorum Gönder